Na zakręcie

Zanim zaproszę Was,

do przeczytania wpisu,

chciałabym, abyście usiedli wygodnie.

Przygotowałam "słuchowisko"

włącz i 

Każdy z nas wie,

dokąd zmierza jego droga;

do końca życia.

Prosta prawda od narodzin,

a tak często zapominana,

odtrącana, odsuwana w głąb pamięci

lub wymazywana.

Nie da się ukryć:

rodzimy się, aby umrzeć.

Nasze życie, tu na ziemi

to pokonywanie kolejnych zakrętów.

Nie wiemy, co się za nimi kryje.

Nie wiemy, pod jakim kątem musimy je pokonać.

Czy jak zwolnimy będzie łatwiej, czy trudniej.

To budzi w nas lęk.

Wszystko co nowe, nieznane,

powoduje uczucie niepokoju.

I to jest normalne.

Tak powinno być.

Tylko głupiec niczego się nie lęka.

U jednych ten lęk powoduje paraliż.

Niemożność podjęcia jakichkolwiek decyzji.

U innych wręcz przeciwnie.

Lęk to bodziec do działania,

do skupienia,

do pokonywania przeszkód.

W życiu miałam już kilka ostrych zakrętów.

I mimo lęku, niepewności, czy sobie poradzę,

jakoś dawałam radę.

Pierwszy zakręt:

praca, tuż po maturze,

z dala od rodziców.

Nieopierzona, zakompleksiona,

nieufna dziewczynka w wielkim mieście.

Krok za krokiem pokonywałam 

lęk przed odtrąceniem,

lęk przed uznaniem mnie za wieśniarę, bidulę.

Jednak poczucie własnej wartości

udało się podnieść o szczebel wyżej dopiero po 40-stce.

Tak, tak, wciąż mam z tym problem.

Wciąż pracuję nad sobą.

Okazało się, że tamten zakręt to pryszcz,

bo najtrudniejszym krokiem,

który podejmowałam w życiu,

było uwolnienie się od współuzależnienia.

Trzeba o tym wspomnieć, 

bo to jest trauma i ból.

Moje ja, mojego ego, moje życie

rozpadło się na miliony okruszków.

I nie udało się ich posklejać.

Rozpad rodziny, to dla mnie porażka.

I nic tego nie zmieni.

Tak wiele osób cierpi,

współuzależnia się

jako żony/mężowie, 

matki/ojcowie, 

pracownice/pracownicy,

jako dzieci, wnuki.

Warto walczyć o siebie,

mimo wielu strat.

Jeśli nie radzisz sobie z tym,

zgłoś się do poradni,

pogadaj z kimś serdecznym,

napisz..... do mnie.

Ale nie oczekuj od nikogo,

że poda Ci receptę na życie.

To Twoje życie.

I tylko Ty możesz je kształtować.

Nikt nie ma prawa mówić Ci,

co masz robić.

Może tylko zachęcić Cię do działania.

Wskazać drogi, możliwości.

Podać pomocną dłoń.

I nigdy nie daj sobie wmówić,

że coś musisz.

Nie musisz, możesz tylko chcieć,

a to już sukces.

Przede mną kolejny zakręt.

Tym trudniejszy do pokonania,

bo jestem już starsza, słabsza fizycznie.

Mam nadzieję, że wyjdę zwycięsko,

w moim poczuciu własnej godności

i szczęścia.

A teraz pomyśl,

czy zauważyłaś/eś różnicę

między słowem mówionym, a pisanym?

Proszę napisz w komentarzu swoje odczucia,

podziel się refleksją

lub napisz majla.

To dla mnie bardzo ważne.