Gdyby...

"Gdyby"

Jeden z wielu wyrazów, których nie lubię. 

Jeden z wielu wyrazów, 

który chyba nie ma znaczenia.
Używamy go, mówiąc o czymś nierealnym.

Co to znaczy "gdyby"? 

Weźmy przysłowia:

 "Gdyby kózka nie skakała, 

toby nóżki nie złamała". 

Kózka skakała, bo taka jej natura. 

A nogę mogłaby złamać idąc.

"Gdyby babcia miała wąsy, 

toby była dziadkiem." 

Są babcie, które mają wąsy, a nie są dziadkami. 

"Gdybym była młodsza".

Na bank nikt młodszy nie będzie. 

"Gdybym mogła zatrzymać czas".

 Hmmm raczej się to nie uda. 

"Gdybym mogła cofnąć czas". 

A to! ha ha 

To już w ogóle nie wchodzi w rachubę, nierealne.

"Gdybym była chłopcem" 

hmm 

Tu już można by się zastanowić. 

Widzicie wyraz "gdyby" .

Pusty, głupi 

i wpędzający tylko w depresję, w poczucie winy .

Po co gdybać?!!!

Jeśli popełniło się jakiś błąd,

 to po prostu trzeba uważać,

 żeby takich samych błędów już nie popełniać. 

Jeśli podjęło się złą decyzję,

 trudno trzeba z tym żyć, 

ponieść konsekwencje. 

Wyciągnąć wnioski i tyle.

Najważniejsze jest to co przed nami!!

 Nigdy nie wracajcie do tego co było,

 bo to już naprawdę nie ma znaczenia,

 było minęło, nie wróci.

Pamiętacie piosenkę

"Rzeki to idące drogi, 

a łodzie wędrowcy tych dróg. 

Dwa razy w tej samej wodzie

 nie przejrzy się człowiek ni duch."

Pamiętam, jak śpiewałam tę piosenkę, 

z moim kolegą, w szkole średniej. 

Tworzyliśmy z Jarkiem niezły duet. 

Piosenka aktorska to było to. 

Wybieraliśmy Adama Drąga, 

Edwarda Stachurę i innych. 

Fajne wspomnienia.

I nie ma co gdybać, co by było gdyby. 

Gdybym dalej ciągnęła to.

Gdybym szkoliła się  w śpiewie.

Wybrałam inną ścieżkę edukacyjną, zawodową.

 Czy żałuję?

 NIE!

To moje życie,  moje doświadczenia,

 moje potknięcia, moje upadki, 

moje przygody i przeszkody.
I mam co wspominać.

A przede mną jeszcze tyle marzeń do spełnienia.

Tego się będę trzymać.

Nie ma gdyby, ale są za to inne piękne wyrazy:

Przyszłość - marzenia - plany - nadzieja - życie

Post "gdyby" to post w nowym cyklu wpisów "psychologicznie o..."

 W związku z tym, że mam już swoje lata, 

mam trochę doświadczenia  życiowego, zawodowego, 

wymyśliłam sobie cykl wpisów na blogu. 

Wpisy poświęcone trudnym problemom, z którymi boryka się wielu z nas. 

Ja wiem, od tego są psychologowie, terapeuci, itp. 

Jednak czasem tak trudno wybrać się, iść, umówić, zapisać. 

Dla niektórych, rozmowa o tym z obcą osobą, to już w ogóle ponad ich siły i możliwości.

Nie będę się wymądrzała i udzielała porad, bo nie wolno radzić drugiej osobie. 

Każdy musi sam wybrać swoją ścieżkę życia. 

To będą raczej wpisy tym, co mnie spotkało,

 jak ja sobie z tym poradziłam i czy to przyniosło efekt, czy raczej totalną porażkę. 

Chciałabym też Was zachęcić do tego, abyście udzielali się. 

Podrzucali tematy, problemy, opisywali swoje zderzenia, 

swoje emocje. możecie to robić oficjalnie lub incognito. 

Takie wpisy będę publikowała na swoim blogu. 

A może stworzę zamkniętą grupę na fb. 

Dlaczego chcę o tym mówić?

W dzisiejszych czasach rozmowa z drugą osobą,

 to raczej nie wspólne picie kawy i rozmowa twarzą w twarz. 

To nie wspólny spacer i ławka w parku. 

W dzisiejszych czasach rozmowa to telefon, komputer: czat - messenger - sms, itd.

Krótko, zwięźle i na temat, bez pokazywania emocji, bo po co.

Z drugiej strony totalna samotność. 

Pustka. 

Schemat dnia codziennego. 

Nieudany związek, małżeństwo, rodzicielstwo. 

Sidła nałogów.  Dramaty, depresje.

Proszę napiszcie mi, co o tym sądzicie? 

Porywam się z motyką na słońce?

 Czy idę w dobrą stronę?