Prima dies Aprilis

Długo myślałam, czy ten wpis dać. Czy nie za bardzo szczera jestem? Nie chcę nikogo osobiście dotknąć, ani urazić.
Nie będę żartować.
Dziś mnie wzięło na poważną rozmowę. A raczej na rozważania, a to u mnie nietypowe, przynajmniej nie w tym miejscu.

Coraz mniej zaczyna mi się podobać internetowy świat.
Zauważyłam, że coraz bardziej kładzie się nacisk na jakość.
Na to, kto poleci Twój blog.
Na konkurowanie.


A ja nie chcę wyścigu szczurów.
Nie chcę super jakości.
Nie chcę już brać udziału w żadnych konkursach. (Uwierzcie, że ostatni odchorowałam - wie o tym kilka osób - czułam się jak kosmitka z innej planety).


Tak łatwo można oszukać osobę po drugiej stronie. Pokazać tylko to, co chcemy. Podrasować zdjęcie, opisać cudną historię. Ukryć niedoróbki.

NIE JESTEM IDEALNA. I nie będę udawać, że tak jest. Popełniam błędy: jako mama, pracownik, koleżanka, jako człowiek.
Tu, na moim blogu chcę tu prawdy, a nie gonitwy.
Boże jakie te życie robi się "szybkie".
Może się starzeję, może po tej 50-stce zmienia się podejście do życia. Może to czas na przystopowanie.


Nikt nie uczył mnie np. jak być dobrą mamą, popełniłam mnóstwo błędów "z miłości" do dziecka, ale dziś o te błędy jestem mądrzejsza. I nie znaczy to wcale, że byłam niedobra mamą. Nasze dzieci też się tego uczą, jak być dobrym dzieckiem, człowiekiem. Bez popełnianych błędów nie nauczą się tego.
Kiedy zaczynamy przygodę z nową techniką musimy się jej nauczyć, oswoić ją. Popełnianie błędów - to też nauka i to jaka.  Uczciwie powiem, że nie wszystkie moje prace są jakościowo dobre. Nie dlatego, że się nie staram, ale czasem tak jest. Słyszę, że się czepiam, ale tak jest.
I cóż. Czy to ma jakieś znaczenie? Raczej nie, bo wychodzę z założenia, że w tym wszystkim ważniejsze jest to, że próbuję, że tworzę, że nie narzekam, nie marudzę, nie stękam. A działam i jeszcze mi się tego chce.

Wiele nowych technik musiałam podjąć i zmagać się z nimi tworząc dla Art-Piaskownicy.
Do dziś nie bardzo wiem, co to scrapbooking, scrapy, media. A jednak podejmuję trud szukania, czytania. I nigdy nie zrobię pracy jakościowo dobrej, bo nawet nie mam czym. Ot mam kilka kartek, klej i kilka przydasi. Nie stać mnie na te wszystkie dodatki, potrzebne do ich zrobienia.
Tak samo jak kosztowny jest decupage - same to wiecie. Więc nie zaczynam nawet. Jednak nie mówię NIGDY.

Wiele rzeczy nie pokazuję na blogu. Dlaczego?
Kurcze ze strachu, bo ktoś może podejrzeć i sam sobie to wykona, a ja natrudziłam się nad projektowaniem. I co wtedy? No tak wychodzi ze mnie egoistka, ale dziś wiem, że muszę tę egoistkę we mnie zostawić w spokoju.

BLOG - to pewnie dla większości z nas miejsce w sieci, gdzie prezentujemy swoje prace. Czy tylko?
Nie raz się przekonałam,, że w nas jest siła i moc. Jak działałam, jako wolontariusz, nieraz dzięki Wam, mogłam ruszyć z miejsca. Wsparcie duchowe i rzeczowe - to było coś. Ostatnie wydarzenia też pokazują, że umiemy się wspierać nawzajem.

Więc, czy to ważne jakie zdjęcie dałyśmy na bloga? Ile osób weszło? Ile skomentowało?
Jednego jestem pewna, gdyby mnie jutro zabrakło na świecie - w blogowym świecie nikt tego nie zauważy. Ot nie będzie nowych wpisów na blogu. Na tym to polega.

Więc nie zapominajmy o tym, że obok jest ktoś. Może i pisze bloga, "chwali się" robótkami - a domku siedzi sam, smutny, samotny i potrzebujący kogoś do ploteczek. Dlatego tak uwielbiam realne spotkania z koleżankami, znajomymi. Tam nie ma miejsca na oszukiwanie. Mimika twarzy, oczy - tam widać duszę.


Jejku nie wiem, czy ja to jasno opisałam, co czuję, co mną telepie. Po prostu jakoś ten świat do mnie nie przemawia, zaczynam się bać. Przeraża mnie przyszłość.