Nr 51/06/2017: 51-wszy wpis na...

Tak mam 51 lat i wcale się tego nie wstydzę.
Przecież ja  już miałam 18-ście, 20-ścia, 30-ści, 40-ści i nawet 50-siąt. 

Urodziny już miałam, kilka miesięcy temu, więc nie jest to wpis urodzinowy i życzeń nie trzeba. Jest to wpis o tym, jak to jest, gdy się ma pięćdziesiąt jeden lat.

 
Normalnie, czasem, lepiej, czasem gorzej.
Mimo doświadczenia życiowego wciąż popełnia się te same błędy. I nie trzeba się tego bać, takie jest życie. To wieczne wzloty i upadki. To sinusoida: raz na górze, raz na dole, ale podnoszenie się z kolan, to najfajniejsza rzecz. To takie wzmacniające dla nas samych, bo wtedy dopiero widzimy, ile mamy sił, wiary, nadziei, samozaparcia.
To ile mamy lat, na ile się czujemy - tkwi w głowie, nie na metryczce urodzenia.  

Nigdy nie byłam sentymentalna. Nie mam starych zdjęć, listów miłosnych, itp. To co za mną - to przeszłość. Było, minęło. To co przede mną - to wielka niewiadoma wypełniona marzeniami, planami. Wciąż w marzeniach maleńki, przycupnięty domek, otulający mnie dachem, jak kwoka skrzydłami. Pisałam o tych marzeniach TUTAJ
 

Czasem ciężko się ogarnąć, bo o czym mało się mówi, kobieta w moim wieku przechodzi menopauzę, klimakterium. Wiąże się to z uderzeniami gorąca, zmianami wagi. Hormony buzują. Na szczęście ja mam tylko te przypływy fal gorąca. I dla mnie to jest najgorsze, bo nie lubię upałów, a teraz mam je podwójnie. 

Na dodatek jestem alergikiem. Alergia to nie choroba, organizm się nudzi i znajduje sobie zabawę. Nie biorę żadnych leków, po prostu nie zwracam uwagi na łzawiące przez krótki czas oczy, bo akurat coś pyli. W ten sposób uodporniam się już na wiele alergenów.

Odczuwam powoli, że za mną już pół wieku. Najbardziej widać to po moim marudzeniu, narzekaniu, kwileniu, stękaniu. Ha ha Ok. Marudzę, wiercę dziurę w brzuchu, ale tylko wtedy, gdy wiem, że tak trzeba, że inaczej się nie da. Zapominam, gdzie położyłam fizelinę (ej! masz to od dawna). Przestałam zerkać na facetów (niech teraz oni zaczną).

 

Od wczesnej wiosny, do pierwszych śniegów jeżdżę do pracy rowerem. Czasem robię ponad 20 km po mieście, bo do hurtowni, do klientki podjadę. To moja gimnastyka. Z uszkodzonym kręgosłupem szyjnym niewiele mi wolno. Wiem, rowerem też ryzykuję, ale kto nie ryzykuje, ten nie żyje.

 

Jak widzicie, dzisiejszy wpis naprawdę intymno-osobisty, bo i moje fotki dodaję, czego raczej nie robię. Ale uwierzcie mi, w dzisiejszych czasach, w pędzie za urodą, młodością, wystawianiem cycków i tyłków, chcę powiedzieć, że kobieta swój seksapil może okazać inaczej. Trzeba troszkę tajemnicy, niedopowiedzenia.

 To ja, sprzed 16 lat.... oj już byłam mamą dwóch łobuzów.

 

A to sprzed 9 

Nie ma znaczenia ile mamy lat. Jak wyglądamy. Co sądzą o nas inni. Każdy z nas jest indywidualną jednostką. Nie ma drugiej takiej samej osoby. I to jest ciekawe, interesujące i nie nudne. Bo klonów z ustami rybimi mamy już zbyt dużo.

 

Kocham siebie, kocham mój charakterek. Kocham mój upór. A ostatnio pokochałam moją odwagę w podejmowaniu decyzji.