Nr 75/09/2017: Intymnie o życiu, miłości, wspieraniu

Dziś będzie dłuuuugi wpis.

Mało zdjęć, a wiele tekstu.

Wkurzam się, gdy czytam, jak to wspaniale, fantastycznie ONA radzi sobie z firmą, z fanpage, z blogiem. Ilu to ma klientów i jak to prężnie działa.  

ONA - przed 30-stką daje sobie radę i na dodatek radzi innym. Na wszystkim się zna, wszystko ogarnia, pięknie wygląda. I jeszcze podróżuje.

JA - po 50-tce: 

- walczę o klienta i nie bardzo wiem jak;

- przestałam się przejmować  wyglądem, bo na rowerze i tak nie widać;

- nie znam się na tych trikach na fanpage, ustawieniach treści, kontrolowanych wpisach;

- nie byłam od czterech lat nigdzie poza wypadem do rodziców;

- nie kupuję sobie ciuchów, kosmetyków, bo - zbieram na małe M1, na stare lata, gdzieś na jakimś zadupiu, bo tylko tam będzie mnie stać;

- wkurzam się sama na siebie, na NIĄ, że o porażkach nie pisze;

Zaciskam pośladki biorę się znów do pracy!!!!

Jednak źle zaczęłam ten wpis. Nie o zazdrości i zawiści ma być, bo taka nie jestem, ale o tym jak podbudować siebie, jak wspierać koleżankę, jak w tym wszystkim nie zwariować.

Dlaczego chcę o tym pisać? 

Mam swoje lata, niejedno przeszłam, niejednego doświadczyłam, ale wciąż wydaje się mi, że moje problemy, przy problemach innych, to pikuś.

Czasem są gorsze dni. Czasem siadam i płaczę tak po babsku. I nie chodzi już o firmę, ale o te zwyczajne życie. 

Jeszcze jakiś czas temu okropnie dokuczała mi samotność. Dziś już nie, a to dlatego, że samotność tkwi w naszej głowie. Poukładałam sobie, wybrałam taką ścieżkę. Co nie znaczy, że człek nie potrzebuje drugiej osoby. POTRZEBUJE! Tylko nic na siłę, bo jak mówi przysłowie: "W tym cały ambaras, aby dwoje chciało na raz". A z tym gorzej hehe

Pewnie to, że pracuję zawodowo, założyłam własną firmę, to rodzaj ucieczki od samotności.  Człowiek zajmuje głowę i ręce i nie myśli o tym. Terapia prawda?
Wiele z was tak ma: blog, pasja, ogród, to ucieczka przed rzeczywistością. Tak łatwo możemy się zaszyć, zakamuflować, udawać szczęście.  Uśmiechamy się, chociaż  w środku, w sercu mamy istne tornado.

Preferuję styl sportowy, z racji codziennej jazdy na rowerze, co nie znaczy, że w kapciach po ulicy chodzę. Uwielbiam szpilki, sukienki, spódnice, dekolty - póki jeszcze mogę. A okazją jest nawet spotkanie z kumpelą przy kawie w ulubionej kawiarni.

I te spotkania, rozmowy uświadamiają mi, że dziękuję Bogu, za to ile mam lat. Nie chciałabym, teraz mieć 20-stu i zaczynać swoją przygodę z dorosłym życiem.

Czemu?

Takie sztuczne to wszystko. 

Ostatnio mijałam piękną parę. Szli obok siebie, zapatrzeni.... każde  w swój telefon. Nie mieli czasu dla siebie? Nie mieli tematu do rozmowy? Nie chcieli się wtulać w siebie? Całować/ Dotykać/Szeptać/Zerkać/Uśmiechać????
Przecież  życie krótkie, czas ucieka. Szkoda czasu na śmieci z sieci.

Czasem spotyka się dwoje ludzi. Czują motyle, iskrzenie, dogadują się fizycznie i psychicznie. Chcą być razem. Zafascynowanie, zauroczenie, zakochanie jednak mija. Zwykłe codzienne sprawy oddalają ich od siebie. Zaczynają się kłótnie, wkrada się chora zazdrość. Zaczyna się przerzucanie co, kto, komu, kiedy.

PO CO?????

Rozmowa, szczerość, zaufanie = podstawa dobrego związku. Bez tego nie ma co iść dalej, szkoda czasu. Każdy człowiek to indywidualność. Każdy z nas ma swoją przestrzeń życiową do której wstępu broni. Nie wszystko o sobie mówimy innym, bo po co. Nie w każdym momencie potrzebujemy być blisko. Czasem potrzebujemy samotności. Ale szczera rozmowa o uczuciach, o planach, o marzeniach - to podstawa związku. Nie kochasz już, nie czujesz już tej chemii - powiedź. Oszczędź bólu sobie i drugiej osobie.

Wspieranie bliskich to przede wszystkim słuchanie.
Ale też podejmowanie trudnych decyzji, które innym wydają się zbyt drastyczne.  Poklepywanie po plecach, dawanie ryby, a nie wędki, chronienie przed porażkami i błędami - to nie jest wsparcie, ani pomoc. To robienie krzywdy. Prowadzi do kalectwa życiowego. Twarda miłość, słuszna krytyka -  wiem, że boli. Ale wzmacnia, daje kopa do działania i w przyszłości prowadzi do sukcesu.

Więc cóż - dziękuję dziś JEJ - tej przed 30-stką, że motywuje, chociaż wkurza. 
Nie ma rzeczy niemożliwych, siła tkwi w nas. Ale czasem proszę - pokaż swą ludzką, słabą stronę. To też pomaga, szczególnie tym, co na początku drogi. Tym, co nie mają wsparcia i myślą, że są tacy "najgorsi",. NIE SĄ!
Potrzebują czasu, aby tego wszystkiego się nauczyć. Aby nauczyć się ŻYCIA.